Na ostatek

Kilkumiesięczny kurz,

gitara bez struny, 

dwudziestoletnie pluszaki,

zniszczone pudełka -

nie lubię pożegnań

Nowy miesiąc, stara śpiewka

        Zabijam czas i dziwię się, że ucieka. Jestem rozdarta między chęcią zatrzymania go i przyspieszenia. 

          Zastanawiam się, jak prosty musi być ludzki umysł, by nie dręczyły go te wszystkie bóle egzystencjalne, bo prostota mojego nie jest wystarczająca. A może to kwestia nie bycia egocentrykiem?

Nie pamiętam, kiedy ostatnio byłam w pełni skupiona na czymś, co w ostateczności nie sprowadzało się do mnie samej. Wiem, że to możliwe, wielu ludzi tak robi.  Gdyby tak można było na nowo ukształtować własną osobowość, wymazać wszystkie cechy i zacząć od zera, pierwsza stałabym w kolejce do cudotwórcy, który potrafiłby tego dokonać. 

        Znów nie spałam całą noc, a nad ranem ścinałam głowy.