Samoniszczyciel

Rozkładam się, gniję od środka

Rozpadam na kawałki

Nie mogę płakać - łzy zmieszane są z kwasem

Zrywam maleńkie płatki skóry

Zębami wyrywam tkanki

Wypalam piętna na stopach

Łamię nadgarstki i palce

Pozwalam, by zalał mnie tłuszcz

Gubię włosy, wypluwam krew

Bezcenne paliwo napędowe

Wysuszonymi oczami próbuję dopatrzeć się sensu

Tego, którego nigdy nie znajduję, a ciągle gubię 

Przeciwinna

Ty więdniesz

Ty rozkwitasz

Tobie życiodajny strumień

Tobie trucizna

Niezasłużona nagroda

Niesprawiedliwa kara

Wina twoja

Wina nasza 

Agata

Piąty dzień lutego, nie ignorujcie tej daty

Wyjątkowy to dzień, dzień Agaty

Wiele istot ludzkich nosi to imię

Ale czy wiedzą, co się za nim kryje?

I wątek najważniejszy, mocno mnie frapuje 

Ile spośród nich na nie zasługuje?

Dobro i szlachetność skrywa owo miano

Cechy, o których, zdaje się, dawno zapomniano.

Duma mnie przepełnia, ale nawiedza i myśl chłodna:

Czy bycia Agatą jestem ja godna?

Czy dobro we mnie płonie, czy ode mnie bije?

Czy szlachetnymi są myśli nieodbite w czynie?

Narodziny w dzień pokoju poprzeczkę unoszą -

Czy dobrzy są ludzie, którzy demony w sobie noszą? 

Płomień

Ogień

w środku 

wewnątrz

płonie

nie do ugaszenia

bez wytchnienia

bez litości 

koniec

kapo aN

Cenię otwartość, chociaż się zamykam

Światło chwalę, lecz w cieniu przemykam

Chowam się mimo pogardy dla tchórzostwa

Boję się odejść, nie chcę też zostać

Wszystko na opak, wszędzie sprzeczności

Sroga trwa zima pod pozorami wiosny

Woda nie oczyszcza, nie gasi pragnienia

Zbyt długa droga do celu od chcenia

Drugi zero drugi

Dwójka zawsze bliską mi była

Koncept dwojakości, równowagi siła

Wszystko w naturze ma sprzeczne odbicie 

Dobro i zło, jawa i sen, śmierć i życie

Dwie piersi, oczu dwoje, mózgu dwie półkule

Z dwóch ciał jedno, przyjemność i bóle