Pogromca nienawiści

        Postawiłam sobie w życiu nowy cel - wyzbyć się nienawiści, którą pielęgnuję w sobie od wielu lat. 
Może to mnie uzdrowi, może pomoże spojrzeć łagodniejszym okiem na świat. 
        Chciałabym być tak zacięta i uparta w dobrej sprawie, jak uparta i zacięta jestem we wszystkim, co mnie niszczy. 

Ciekawe jak to jest...

Ciekawe jak to jest, gdy nie porzuca się swoich marzeń i pragnień. 

Ciekawe jak to jest, gdy prze się do końca, pokonując przeciwności.

Ciekawe jak to jest, gdy słabości przekuwa się w najmocniejsze strony.

Ciekawe jak to jest, gdy się nie ucieka i nie chowa za urojonymi lękami. 

Ciekawe jak to jest, gdy udowadnia się komuś, że zbyt surowo cię ocenił.  

Ciekawe jak to jest być prawdziwym człowiekiem. 

Szczerość vs Bełkot

        Chcąc pisać o prostocie szczerej wypowiedzi, niemal utopiłam się w swojej własnej patetyczności i nadętości.

Prawdziwa ironia losu: łaknąć tego, co prawdziwe, taplając się w plastikowych słówkach. 

        Przeraża mnie moja własna tendencja do stawiania się ponad wszystkich i wszystko. 

To jeden z tych dni, kiedy dopada mnie fałszywe przeświadczenie, że stoję na wyższym stopniu świadomości i mogę bezkarnie wyłuszczać lepszość swojego rozumowania nad rozumowaniem osób, które w gruncie rzeczy postępują tak samo jak ja: przemycają w swoich z pozoru altruistycznych wypowiedziach skrajnie próżne poglądy.

Wszyscy chcemy być kimś więcej niż jesteśmy. 

Szczęśliwie, w takie dni potrafię teraz wyśmiać samą siebie i w mgnieniu oka usunąć ociekający samouwielbieniem bełkot.