Człowiek miał do wyboru życie lub powolne umieranie, wybrał to drugie, pierwsze wymagało odwagi i wysiłku. Ogromnych pokładów odwagi i wysiłku, a Człowiek był tchórzem, rasowym. Przebrzydłym nieudacznikiem, który na widok przeszkody kładł się plackiem na ziemi, nie podejmując nawet próby jej obejścia.
Człowiek ten za wszystko winił świat, pechowy los, własne ciało. Bo w gruncie rzeczy, tylko to potrafił. I marnował szanse jak nikt inny. Tak, w tej dziedzinie nie miał sobie równych. Niechlubny rekordzista.
Człowiek wyłącznie z nazwy.
Marna imitacja istoty ludzkiej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz