Zmyślnie

bez smaku

bez zapachu

z kształtem 

i strukturą 

i nic

i coś

bylejakość

bylebyłość 

Kalectwo

Intensywność wybiórcza,

ukierunkowana jednostronnie.

ZAWRÓĆ, 

JEDZIESZ W ZŁĄ STRONĘ!

Ślepa, głucha,

nieczuła na sugestie.

Na bezdechu

Na szybie L

za szybą latają liście

choć to październik

a nie listopad.

Listek papieru

w czterech kawałkach 

nie ma dobra

o piątej nad ranem. 

Piąta rano

Przebudzam się i odkrywam, że nie mam ciała - 

to jedynie wirująca materia wprowadzona w ruch przez głośny silnik. 

Zapomniałam

Karuzela.

Luz.

I zera.

Za karę. 

Odczarowywanie

        Bałam się kiedyś samotności, bardziej niż czegokolwiek. Płynęłam z trendem demonizującym; Samotność to taka straszna trwoga. Hasło Samotność jest twoją jedyną przyjaciółką stanowiło szyld mojego pierwszego wylewiska żalów, taka nutka dramatyzmu, coby lepiej zgrywać ofiarę losu. Teraz też mogę się pod tym podpisać, ale bez otoczki nastoletniego tragizmu (a raczej tragikomizmu)  - dziś naprawdę jesteśmy z panną Samotnością przyjaciółkami.

        Kocham ją, uspokaja mnie, tylko przy niej czuję się komfortowo i nie znoszę, gdy ktoś wchodzi między nas. 

      W okresie paranoicznego przerażenia pragnęłam wyłącznie tego jedynego człowieka, który wyrwie mnie z tej ciasnej celi (biały konik opcjonalny, milej widziana bestia na dwóch kołach) i pokaże ukrywające się przede mną piękno. Nie wyrwał, sama się wyrwałam - zburzyłam celę i na jej miejscu zbudowałam azyl; wielki pałac niekończących się możliwości, gdzie jedynym limitem jest wyobraźnia.

        W końcu żadna ze mnie księżniczka, czystokrwistą czarownicą jestem, samotnym wilczkiem, który w nieskończonych opcjach świata zewnętrznego widzi jedynie kajdany i zniewolenie. 

Dwa tygodnie

Kłamiemy ze wstydu.

Przyjemność to słabość.

Samokontrola nie boli. 

Bezimienna

niczego nie zrobię

niczym sobie nie zasłużę

co najwyżej sama będę się o to prosić

za płytko, za głęboko

za słabo, za intensywnie

ubolewać będę

rozwadniać mleko na poduszce

Przekleństwo

Już się ubierałam, gdy nagle zaczęłam płakać i odechciało mi się żyć. 

Trucizna

Trucizna we mnie bulgocze
Buzuje
Rozlewa się po całym ciele
Skażenie
Pali żyły, przepala skórę
Rujnuje
Znęca się, oszpeca
Torturuje 

Nie być

Fantazjuję o rozpruciu łona, wyrzuceniu z niego zła

Wybiciu zębów, wyrwaniu kręgosłupa

Połamaniu palców, niewiernych, pożądliwych zdrajców

O topieniu się we krwi, pocie i łzach

Dławieniu śliną w na jawie snach.

Nie być

Nie czuć

Nie żyć

Wyć! 

Tylko się znieczulam, pragnę i się boję

Poddaję, zagrzewam, ruszam do boju

Ucinam, hamuję, odzyskuję kontrolę 

Wyrzekam się wszystkiego, brzydzę tym, co moje. 

Druga noc

Mimo długiej trwogi, 

wciąż jestem swoim bogiem.

Obolałym, na skraju wytrzymałości,

brzydzącym się własnej małości,

niemocy. Pomocy!

Duszący koszmar drugiej nocy. 

Nieszczęsny cykl

Nie chcę - natrętnie się pcha

Chcę - znika i ucieka

Utarty schemat, nie mogę spać

Jeszcze mi dalej do człowieka

Jeszcze jeden zmarnowany szkic

Kolejna zwiędła róża

Sama z sobą będę się bić

Zabraniam się sobie wynurzać

Uzdrowiciel

Połóż głowę na mej piersi

Oddychaj w rytm uderzeń serca

Nie bój się słońca, nie blokuj go

Wyrwij gniew, wypluj niepokój 

Oddychaj głęboko, oddychaj powoli

Namaluj obraz nagimi palcami 

Wyssij truciznę, wypluj daleko

Oddychaj oddechem mojego oddechu

Wspólny pierwiastek

Braki i nadmiar

Krew na pianie

Podświadomy patriotyzm 

Można by rzec: przypadkowy

Posmak tłuszczu, resztki dżemu

Wszystko powoli spłynie

Utonie w kanale 

Zęby, telewizja, ścieki 

Smród i zepsucie 

1324

Czasem mam ochotę zerwać z siebie skórę

stać się zlepkiem mięśni i kości. 

I niech wtedy ktoś mi powie, 

że wyolbrzymiam, że dramatyzuję. 

Kości, krew, wydzielina

Nie lubię spokojnego morza,

nudzi mnie.

Lubię cierpieć,

mieć powód do rozpaczy.

Przejmuję kontrolę nad oddechem,

by odciąć dopływ tlenu.

A serce kopie, bije,

wyrywa się desperacko. 

Piątek, piąty dzień piątego miesiąca

"Ona pracuje, ma przyjaciół, jest aktywna seksualnie, pokonała raka, a ty co?"

A ja co? Czarnoowieczkuję. 

Czy nie tego się ode mnie oczekuje?

Nielot

Jak temu bąkowi z uszkodzonymi skrzydłami

pozostało mi czołgać się przy ziemi

powoli, nieporadnie, bez celu

w oczekiwaniu na but istoty większego formatu 

Noc świrka

        Tydzień mija nie wiadomo kiedy. Miesiąc mija nie wiadomo kiedy. Tylko noce się dłużą, gdy zmysły wariują  i nie rozróżniają tego, co w środku od tego, co na zewnątrz. Napędzane paranoją opóźniają sny tak samo zdeformowane, po których wyciska się z koszuli ocean potu, a z poduszki morze łez. 

        Oczy pieką i zachodzą mgłą, i z każdym przebudzeniem w ustach coraz więcej blizn. 

Przemawiam...

        ...tendencyjnie i na siłę. Z kompleksem wysokiego głosu. Z bólem po fikcyjnym urazie. Z żalem po utraconej bliźnie. Z poczuciem bycia złą siostrą (bez dużego penisa i blizny na plecach). Z niewyspania. 

15:15

        Najbardziej boję się bezsensowności cierpienia, bezcelowości ocierania się o dno. 

Wąż*

Nie zjadłam jabłka,

nie przyjęłam korony,

nie podałam ręki,

wyrzuciłam obrączkę,

nie uwierzyłam

rozerwałam pierś

ugasiłam ogień jadem węża 

*Wariacja na temat utworu Snake

Dwa-trzy Trzy-dwa

Słyszę rzeczy, których nie ma.

Rejestruję to, czego wcale nie widzę.

Duszę się przy każdym oddechu.

Rozrastając się, znikam.

Żałuję, pokutuję bezgrzeszność.

Nic nie czuję. 

Mantra

Podejmując świadomą decyzję, akceptujesz wszelkie jej konsekwencje, a tym samym odbierasz sobie prawo do narzekania i użalania się nad sobą. 

Podejmując świadomą decyzję, akceptujesz wszelkie jej konsekwencje, a tym samym odbierasz sobie prawo do narzekania i użalania się nad sobą. 

Podejmując świadomą decyzję, akceptujesz wszelkie jej konsekwencje, a tym samym odbierasz sobie prawo do narzekania i użalania się nad sobą. 

Podejmując świadomą decyzję, akceptujesz wszelkie jej konsekwencje, a tym samym odbierasz sobie prawo do narzekania i użalania się nad sobą. 

Podejmując świadomą decyzję, akceptujesz wszelkie jej konsekwencje, a tym samym odbierasz sobie prawo do narzekania i użalania się nad sobą. 

Podejmując świadomą decyzję, akceptujesz wszelkie jej konsekwencje, a tym samym odbierasz sobie prawo do narzekania i użalania się nad sobą. 

Podejmując świadomą decyzję, akceptujesz wszelkie jej konsekwencje, a tym samym odbierasz sobie prawo do narzekania i użalania się nad sobą. 

Wszechboleść

        Oddychanie boli, mówienie boli, chodzenie boli, leżenie boli, dotyk boli, myślenie boli, bezruch boli, przełykanie boli, patrzenie boli, pisanie boli. 

           Boli całe istnienie i nie ma w tym żadnego romantyzmu. 

Zamiennik

Wargi z czekolady, ciało z pluszu

Szklane oczy, żadnej duszy

Karmelowa ślina, język z mleka

Słodko-miękki substytut człowieka 

Utopia

I wtedy przyszła Ulga

uśmiechnięta

ukłoniła się

chwyciłam jej dłoń

i odeszłam

bezpowrotnie 

Samoniszczyciel

Rozkładam się, gniję od środka

Rozpadam na kawałki

Nie mogę płakać - łzy zmieszane są z kwasem

Zrywam maleńkie płatki skóry

Zębami wyrywam tkanki

Wypalam piętna na stopach

Łamię nadgarstki i palce

Pozwalam, by zalał mnie tłuszcz

Gubię włosy, wypluwam krew

Bezcenne paliwo napędowe

Wysuszonymi oczami próbuję dopatrzeć się sensu

Tego, którego nigdy nie znajduję, a ciągle gubię 

Przeciwinna

Ty więdniesz

Ty rozkwitasz

Tobie życiodajny strumień

Tobie trucizna

Niezasłużona nagroda

Niesprawiedliwa kara

Wina twoja

Wina nasza 

Agata

Piąty dzień lutego, nie ignorujcie tej daty

Wyjątkowy to dzień, dzień Agaty

Wiele istot ludzkich nosi to imię

Ale czy wiedzą, co się za nim kryje?

I wątek najważniejszy, mocno mnie frapuje 

Ile spośród nich na nie zasługuje?

Dobro i szlachetność skrywa owo miano

Cechy, o których, zdaje się, dawno zapomniano.

Duma mnie przepełnia, ale nawiedza i myśl chłodna:

Czy bycia Agatą jestem ja godna?

Czy dobro we mnie płonie, czy ode mnie bije?

Czy szlachetnymi są myśli nieodbite w czynie?

Narodziny w dzień pokoju poprzeczkę unoszą -

Czy dobrzy są ludzie, którzy demony w sobie noszą? 

Płomień

Ogień

w środku 

wewnątrz

płonie

nie do ugaszenia

bez wytchnienia

bez litości 

koniec

kapo aN

Cenię otwartość, chociaż się zamykam

Światło chwalę, lecz w cieniu przemykam

Chowam się mimo pogardy dla tchórzostwa

Boję się odejść, nie chcę też zostać

Wszystko na opak, wszędzie sprzeczności

Sroga trwa zima pod pozorami wiosny

Woda nie oczyszcza, nie gasi pragnienia

Zbyt długa droga do celu od chcenia

Drugi zero drugi

Dwójka zawsze bliską mi była

Koncept dwojakości, równowagi siła

Wszystko w naturze ma sprzeczne odbicie 

Dobro i zło, jawa i sen, śmierć i życie

Dwie piersi, oczu dwoje, mózgu dwie półkule

Z dwóch ciał jedno, przyjemność i bóle

WW

Biała flaga została zdeptana

Kurz po poprzedniej bitwie jeszcze nie opadł

A Wrogie Stopy wzbiły w powietrze kolejny

Druga strona znów gra nieczysto

Chyba to frustruje najbardziej

Chyba, bo na tej wojnie nie ma niczego pewnego

Nigdy nie wiesz, kiedy zechcesz przejść do obozu wroga

My egomaniacy

        Naszą specjalnością jest określanie małych rzeczy dużymi słowami: MIŁOŚĆ, NIENAWIŚĆ, SZTUKA, ARTYSTA, EMPATA.

        Schlebiamy sami sobie, pompujemy ego, aż to osiąga monstrualne rozmiary. Staje się bestią, którą ciężko jest zabić, ale bardzo łatwo zranić. I oburzamy się wtedy, plujemy, gryziemy i kopiemy bezmyślnie. Wymachujemy piąstkami, wygrażamy nimi tym, którzy ośmielają się nie doceniać naszego rzekomego geniuszu. 

        Patrzymy na świat przez popękane okulary, wyraźnie widzimy tylko drobne fragmenty, całość jest zniekształcona. Przyjmujemy to jako fakt, nie dopuszczamy do siebie myśli, że problem leży po naszej stronie, na czubku naszego własnego nosa. Nie przyjmujemy niczego, co nie pochodzi od nas, co nie jest kompatybilne z tym, co wiemy, czujemy i rozumiemy. Nasza rzekoma otwartość jest tak naprawdę szczelnie zamkniętą, ciasną szufladą, której zamek, tak dla pewności, dawno temu zapchaliśmy plasteliną. 

Zmarzła krew

Zmyślone troski, zmyślone uczucia

Co mi po cudzym wstydzie? 

I brak mi dla siebie już nawet współczucia

Tego, co rzeczywiste, nie widzę

I czuję już tylko palenie i kłucie

Z samej siebie głośno szydzę

Melodia bazuje na fałszywej nucie

Własnym instrumentem się brzydzę 

Prawda objawiona

TY to nie JA

JA to nie TY

TY to nie WSZYSCY

WSZYSCY to nie JA

Instrukcja unicestwienia

Płaćcie mi za to, bym milczała

bym nie ubierała poronionych myśli

w słowa równie poronione

bym przestała myśleć, że muszę, że mogę

bym nie czuła, bym zaczęła rozumować

logicznie, praktycznie, zgodnie z wytycznymi.

Zabierzcie mi potrzebę, zabijcie wolę

wykopcie dziurę, w jej pustce utonę.

Taki i owaki

Dwa kroki

I zwłoki

Bydlaki

Powód byle jaki

Róże, maki 

Zdechłe ptaki

Ryk. 

Bezy

Na białym tle czarne plamy

bezkształtne, bezwonne

bez wagi, bez miary

niby-dzieła wiekopomne

bez czci, bez wiary

znikną jak nadzieje płonne.

Krok od jawy do mary.

Słowa puste, głowy chłonne.

Prozaiczna szóstka

        Fala energii, o której mówi się, że pozwala przenosić góry, odpłynęła, zastąpiła ją ta, która przykuwa łańcuchami do łóżka.

           Skończyło się zawieszenie broni, wojna trwa w najlepsze.

        Kiedyś mieliśmy blaszany garaż, niebieski, obwieszony emblematami lokalnej drużyny piłkarskiej; nie miał podłogi, była tylko ziemia wysypana żwirem. W upalne dni wydzielał bardzo specyficzny zapach. Tęsknię za nim. I za żwirem w kolanach. 

Samotnia na końcu świata

Umrzeć w samotności

Rozkładać się spokojnie miesiącami i latami

Nie nagabywanym zrzucać skórę

Pozbywać się mięśni na wpół sflaczałych 

Budować pomnik z lśniących tłuszczem kości

Żyć wiecznie? To dopiero byłoby nieszczęście. 

Zero i dziewięć

W oku ziarnko soli

W ustach płatek róży

Pod skórą igły ostre

Burza po kolejnej burzy 

Obietnica

Tusz spłynie pod skórę, naznaczy zło, które w tobie siedzi.

Atak zajmie miejsce obrony.

Ciało zrobi to, czego nie chce umysł.

Rekompensata zadowoli tylko jedną stronę

Nie twoją, nie ciebie, bo trucizna się rozlała

Krąży w twym krwiobiegu

Jest integralną częścią twojego jestestwa.

Sam na szczycie, z którego boisz się zejść.

A w dół patrzysz z bezpiecznej odległości

Przez pryzmat dawnego siebie

Przez pryzmat trupa, twej własnej ofiary.

Biały potwór

Przyszedł potwór i zabrał zabawkę.

Wessał łapczywie wszystkie złudzenia.

Nadzieję kopnął, pogryzł siłę. 

A na imię miał potwór Rzeczywistość. 

Klątwa empatii

Pragnę roztoczyć nad sobą bańkę, mydlany klosz

Chcę, by świat eksplodował, zabił całe zło

Nie chcę już dłużej czuć każdej istoty

Nie chcę, nie potrafię, nie mogę, nie mam ochoty.